آن جور که من شنیده ام، علامه امینى، ده شب آمده بودند به مشهد و در مدرسه نواب، منبر رفتند.
آن جا نماز جماعت مغرب و عشاء را می خواندند و بعد صحبت می کردند، صحبت ها بسیار پرسوز و علاوه بر آن دقیق و مستند بود.
جمع سوز و شور و عشق، با استناد و استدلال.
یکى از بستگان ما که در جلسات حضور داشت، ضمناً هم پدرم و هم پدربزرگ من جزء برگزار کنندگان یا حاضران در آن جلسه بودند ،فکر می کنم سال سى و هشت بوده که من هفت هشت سال پیش نوارهاى آن جلسات را چندین بار گوش کردم.
نقل می کردند که علامه قبل از شروع جلسه یک سکوت طولانى کرد، سپس آه بلندى کشید و زد زیر گریه و هق هق جلوى همه گریه می کرد.