من کیستــــم ؟ گدای تو یــا ثامن الحجــــج

من کیستــــم ؟ گدای تو یــا ثامن الحجــــج 

شرمنـــده عطــای تــــو یــا ثامن الحجــــج

بالله نمـــی روم بر بیگانگـــــان بــه عجــــز

تا هستـــــم آشنــــای تو یا ثامن الحجــــج

از کـــار من گــــره نگشاید کســـی مگــــر

دست گره گشــــای تــــو یــــا ثامن الحجج

تــا آخـــــرین نفس نکشــــم دست التجــــا

از دامـــن ولای تـــو یــــا ثامـــن الحجــــــج

خورشید سطح خــاک به پیش ملایک است

آن گنبـــد طلای تــــــو یــــا ثامن الحجـــــج

سر خدای هستی و راز و نهـــان مـــــاست

روشن بـــه پیش رای  تـــــو یا ثامن الحجج

خواهــــم زبخت همت و از حـــق سعادتی

تا ســر نهــــم به پــــــای تو یا ثامن الحجج

باشــــــد صفـــــای صبــــح نشابور یــادگار

زانفــاس جانفــــزای تـــو یا ثامن الحجــــج

دارالشفاست کــــوی تو و خود توئی طبیب

درد مـــن و دوای تـــو یـــــا ثامن الحجـــج

جائی کـــــه گفتــه مــــدح تو سالار انبیـــا

مـــن چون کنــــم ثنـــای تو یا ثامن الحجج

هستی چـــو پاره تـــــن پیغمبــــــر خدای

جــــان جهـــان فـــــدای تو یا ثامن الحجج

چون می شود که دیده من هم برد نصیب

از دیـــــــدن لقـــــای تو یا ثامــــن الحجـج

سوزد همیشه لاله صفــت قلب دوستــان

از داغ ابتـــــلای تــــو یــا ثامــــن الحجـج

همناله با جوان دل افســــرده ات جــواد

گرییـــــم در عــــزای تـــو یا ثامن الحجج

با پیکـــــر تو زهر جگر سوز تا چه کــرد ؟

خود دانی و خــــدای تـو یا ثامن الحجـــج

بنما عنایتـــی به ( مویـــد ) کــــه نسپرد

راهی بجــــز رضــــای تـو یا ثامن الحجج

 

و در حدیث غربت او می سراید :

 درون حجــــره غربـــــت خـــدا خــــدا می کرد

کسی کــــه عقــــده دل را به مرگ وا می کرد

شـــراره را نتـــوان با شــــراره کرد خمــــوش

بغیـــر زهر کــه او را ز غــــم رهــــا می کرد ؟

رضـــا که هر نفســـی داشت درد تازه تــــری

به زهـــــر شعلــــه بر انگیــــز مرحبا می کرد

نمــــــاز عید چــــه آورد بر سرش کـه مــــدام

مثــال فاطمـــه بر مــــرگ خود دعـــا می کرد

نیافت ساحــــل امنی به غیــر مـــوج خطـــــر

میـــان لجه غـــم هر چـــه دست و پا می کرد

چــــه جای زهر هلاهــــل که بر شهــــادت او

غــــم مصاحبت قاتـــــل اکتفــــا مـــی کــــرد

غریب و تشنه و تنها  ، بــــدن کبـــود از زهـــر

فتــــاده بود و بــــه اجدادش اقتــــدا می کرد

چــــو شخص مار گزیده به خویش می پیچیـد

چـــه زهر بــــوده و با جان او چهــــا می کرد

به هر نگاه که می بست و می گشود از درد

جــــواد نــــور دل خویش را صــــدا می کـرد

حدیـــث غربتش این بس که پـــای تابــوتش

دویـــده قاتل و گریان رضـــا رضــــا می کرد

 اشعاراز : سید رضا موید