ها عَلیٌّ بَشَرٌ کیفَ بَشر

علی، آن شیر خدا شاه عرب

الفتی داشته با این دل شب

 

شب، ز اسرار علی آگاه است

دل شب محرم سرّ الله ست

 

شب علی دید و به نزدیکی دید

گرچه او نیز به تاریکی دید

 

شب شنفته ست مناجات علی

جوشش چشمه فیض ازلی

 

شاه را دیده به نوشینیِ خواب¹

روی بر سینه دیوار خراب

 

قلعه بانی که به قصر افلاک

سر دهد ناله زندانی خاک

دردمندی که چو لب بگشاید

در و دیوار به فریاد آید

 

کلماتش چو دُر، آویزه گوش

مسجد کوفه هنوزش مدهوش

 

فجر، تا سینه آفاق شکافت

چشم بیدار علی خفته نیافت

 

روزه داری که به مُهرِ اَسحار²

بشکند نان جَوینِ افطار

 

ناشناسی که به تاریکی شب

می برد شام یتیمان عرب

 

پادشاهی که به شب بُرقَع پوش³

می کشد بار گدایان بردوش

 

تا نشد پردگی⁴ آن سرّ جلی⁵

نشد اِفشا که علی بود علی

 

شاهبازی که به بال و پرِ راز

می کند در ابدیّت پرواز

 

شهسواری که به برق شمشیر

در دل شب بشکافد دل شیر

 

عشقبازی که هماغوش خطر

خفت در خوابگه پیغمبر

 

آن دمِ صبح قیامتْ تأثیر

حلقه در شد از او دامنگیر

 

شال شه واشد و، دامن به گرو

زینبش دست به دامن که مرو

 

شال می بست و ندایی مبهم

که: کمربند شهادت محکم

 

پیشوایی که ز شوق دیدار

می کند قاتل خود را بیدار

 

ماه محراب عبودیّت حق

سر به محراب شهادت منشق

 

می زند پس، لب او کاسه شیر

می کند چشم اشارت به اسیر

 

چه اسیری؟ که همان قاتل اوست

تو خدایی مگر ای دشمن دوست؟!

 

در جهانی همه شور و همه شر

(ها عَلیٌّ بَشَرٌ کیفَ بَشر)⁶

 

کفن از گریه غسّال⁷، خجل

پیرهن از رخ وَصّال⁸، خجل

 

شبروان مست ولای تو علی

جان عالم به فدای تو علی!

 

شهریار

 

پی نوشت ها:

1- نوشینیِ خواب: خواب شیرین.

2- اَسحار: جمع سَحر، بامدادان.

3- بُرقَع پوش: کسی که برای ناشناخته ماندن صورت خود را می پوشاند.

4- پردگی: فاش.

5- جلی: روشن، آشکار.

6- این مصراع از ملا مهرعلی خویی متخلّص به (فدوی) است.

7- غَسّال: غسل دهنده.

8- وصّال: کسی که لباس پاره را وصله و رفو می کند.